Зоркі-шкляныя кропкі,
вочы зьмярцьвелыя коткі,
грымнуліся грамадою.
Так і вісяць над Зямлёю.
А я не вішу-я еду
нацягнутым дротам па небе,
коламі па планэце,
думкамі ў Сусьвеце.
І калі па праспэкце крочу,
ды асабліва ноччу,
уяўляю зь вялікай ахвотаю,
што не іду,а лётаю.
Толькі інакш-не як птушкі,
птушак жа неба гушкае.
А што мне з тае атмасфэры?
Не выклікае даверу.
Каб не яна,няйначай бы,
іншае вочы бачылі.
Атмасфэра
© Copyright: Татьяна Борисова 11, 2018
Свидетельство о публикации №118042404879
Свидетельство о публикации №118042404879
Рецензии
