Гай Валерий Каттул. Брат мой

                -65-
Праўда, што гора маё і нуда сталая, Ортал,
Мой адцягваюць вольны час ад шматмудрых сясцёр,
І што не можа душа вырашыцца добрымі пладамі
Добразычлівых Муз, бурай насімая сама, -
Тэрмін гэтак малы прайшоў з тых часоў, як у бездані забыцця
Бледную брата ступню Леты абмыла хваля.
У далёкай траянскай зямлі на плоскім узбярэжжы Ретея
Брат мой ляжыць нерухомы, адняты ў позіркаў маіх.
Калі да цябе звярнуся, тваіх не пачую аповядаў,
Брат мой, каго я мацней уласнага жыцця кахаў,
Бачыць не буду цябе, але кахаць па-ранейшаму буду,
Песні сумныя спяваць стану пра смерць тваю.
Як іх у цяністай лістоце сумаваўшая Давлія спявала,
Пра бязлітасны лёс Іціса гучна стогнучы.
Усё ж і ў горы табе я, Ортал, вершы пасылаю, -
Іх перавёў для цябе, а склаў Бацціад, -
Так не падумай, каб мог я даручыць гулліваму ветру
Просьбы твае, каб мог выпусціць іх з душы,
Як выпадае парой з пазухі дзяўчыны сціплай
Яблык, дарунак патаемнай мілага сэрцу сябрука,
Схаваны хуткай рукой у хвалістыя зморшчыны адзежы
І забыты, - між тым да яе ўжо маці падышла,
Коціцца яблык уніз, а дзяўчына моўчкі ўнурылася,
І на збянтэжаным твары марудзіць чырвань сораму.

   Перевод на белорусский язык М.Троянович