Так заведзена спрадвек

У адзіноце, праз пакуты,
Цемрай цяжкай, уначы
Ен, зузім не апрануты,
З дому мусіць уцячы!

Колькі жаху, колькі болю
Ен мінуў у апошні час!
І хутчэй, хутчэй на волю,
Каб убачыць свет і нас!

Мала месца, як тут дыхаць?
А стаміўся - няма сілы!
Хоча ўголас ен паклікаць!
Ці патрэбны свет той мілы?!

Б'ецца сэрца так ня шпарка!
Ледзь жывы амаль ужо,
Але ў вочы святло - ярка!
Вось, нарэшце, ен прыйшоў!

Ен ня памятае болю:
Так заведзена спрадвек...
Гучна кліча нас з табою -
Нарадзіўся чалавек!


Рецензии
Ad cogitandum et agendum homo natus

Романтизм   12.03.2018 09:27     Заявить о нарушении
Vivere est cogitare et militare... et vincere! Verba movent, exempla trahunt!

Екатерина Белочкина   12.03.2018 10:50   Заявить о нарушении