Так заведзена спрадвек
Цемрай цяжкай, уначы
Ен, зузім не апрануты,
З дому мусіць уцячы!
Колькі жаху, колькі болю
Ен мінуў у апошні час!
І хутчэй, хутчэй на волю,
Каб убачыць свет і нас!
Мала месца, як тут дыхаць?
А стаміўся - няма сілы!
Хоча ўголас ен паклікаць!
Ці патрэбны свет той мілы?!
Б'ецца сэрца так ня шпарка!
Ледзь жывы амаль ужо,
Але ў вочы святло - ярка!
Вось, нарэшце, ен прыйшоў!
Ен ня памятае болю:
Так заведзена спрадвек...
Гучна кліча нас з табою -
Нарадзіўся чалавек!
Свидетельство о публикации №118031200982
Екатерина Белочкина 12.03.2018 10:50 Заявить о нарушении