***
Шэрае неба маўчала.
Шэрае неба, як дым.
Шэранню хмара крычала,
Плакала кропляй вады.
Смуткам атручана неба --
Волі ў тым небе няма.
Людзі, а можа, так трэба? --
Наша планета -- турма.
Думкі заблытаны ў вузел.
Мары ўзляцець не змаглі.
Добра жылі пры саюзе,
Сёння -- збіраем вуглі.
Толькі з вуголляў тых чорных
Дзень не распаліць касцёр.
Подых у волі пячорны
Братніх рэспублік-сясцёр.
Страчаны час пераменаў.
Знішчана шчырасць душы.
Неба ад жаху знямела --
Хмары паўзуць, бы смаўжы.
Хочацца думак вясновых,
Цёплых праменняў, надзей:
Веры, жыццёвай асновы,
Той, што расквеціць наш дзень.
09.03.2018. Сінкевічы -- Мінск
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2018
Свидетельство о публикации №118030908798
Свидетельство о публикации №118030908798
Рецензии