Несамавітая Радзіма
Чымсьці падобная на выкрык,
На здзекаванне травы
Над цяжкім наздраватым асфальтам,
На вясну без красавання,
На стос непрачытаных кніг,
На прастуджаны бас,
Што спявае задзірыстым альтам…
Несамавітая Радзіма
Ціха рыдае ў рукаво,
Ні пра што не просячы,
Паспяваючы прысесці на дарогу.
І, у развітальных абдымках
Падушкі і трава скамячыўшы,
Усё цямнее тварам,
Усё сыходзіць у сваё патроху…
Несамавітая Радзіма…
Хісткі стары масток,
Вечны пах дыму
Над заглухлым даўно паравозам…
Як жа ўсё змянілася!
А я вось такую збярог,
Ушаноўваючы адкрытасць вачэй
І гаманкім бярозам.
Несамавітая Радзіма…
Перевёл на белорусский язык Максим Троянович
Анатолий Аврутин. Неказистая Родина. Рус. Бел
© Copyright: Максим Троянович, 2018
Свидетельство о публикации №118021201715
Свидетельство о публикации №118021201715
Рецензии
