Владимир Панкратов. Табор. Рус. Бел
Чтоб разнарядку вовремя закрыть,
С земли согнали в степь цыганский табор.
Последний табор очень может быть.
Телеги, скарб, людей увозят кони,
От чуждой жизни суетных проблем.
А нам, курящим молча на перроне,
От них в другую сторону совсем.
Газет обрывки чуть шевелит скука,
Дымки костров развеются к утру,
Под ржавым обручем подвешенная кукла,
Скрипит вертясь на колющем ветру.
Табар
Глухі райцэнтр, кастрычнік, запар,
Каб разнарадку выканаць у пару,
З зямлі сагналі ў стэп цыганскі табар.
Апошні табар, што не ка двару.
Вязуць людзей пажыткі коні,
Праблем жыцця чужога мітусня,
А нам, што паляць моўчкі на пероне,
Ад іх у іншы бок, штодня.
Газет абрыўкі ледзь нуда варушыць,
Дымкі ад вогнішчаў развеюцца ў пару,
Іржавым абручом падвешаныя душы,
Ды лялька рыпае, на колючым вятру.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №118020801513