Я чую гэты дождж. Падкраўся і шуміць.
Бляшаны гук вады. Вясёлых кропель гранне.
Яшчэ імгненне ёсць, яшчэ імгнення міць,
але, азірнуўшыся раптам, бачу дзясяткі гадоў,
гатовых для расстання.
А тут ужо стагоддзі. Прайшлі як імгненне стагоддзі
ў туманнасцях душы, а можа, Андрамеды.
І ў мантыях дажджу – празрыстага пакуль – нагодзе
я прыходжу да жывых для сяброўскай бяседы.
Цалую ўсе лясы. Дзякуй скрыпачу –
ён добра згуляў калісьці маю песню.
Я дрэва, я снег, я ўсё, што я кахаю…
І, можа, я сыду вось у гэтую бясконцасць…
Перевод на белорусский язык
Из Лины Костенко. Я слышу этот дождь
© Copyright: Максим Троянович, 2018
Свидетельство о публикации №118020300090
Свидетельство о публикации №118020300090
Рецензии
