Неба зноў – то блізка, то высока…
Бы каўнер сарваўся ад смугі
З прыбярэжным шэпчуцца асотам,
Ці то дзме ім вецер не благі.
Тое ж, як пара сцякае днямі,
Як скрозь пальцы, лісце, бы дарма,
А хмызняк заплецен каранямі
Здаўна вяжа хлуду да вума.
Берагам нізінным ды і росным
Адсвятляе захад папрыка,
Пад прасцінай кінутай у вёсны
Спіць у затоцэ сціхлая рака.
Не схавацца ў далечынь з разгону,
Блізкае чапляецца за ёй.
Стынуць на вадзе лісточкі клёну,
Узмах павек няўлоўны пад настрой.
Вогнішча нязвыкла дровы ліжа,
Упляце з расколін нітак кадзь…
Да мяне падсунешся, бо імжа,
Каб на двох адно цяпло схаваць.
Перевёл Максим Троянович
Из Олега Мамыкина. Приречное. Рус. Бел
© Copyright: Максим Троянович, 2018
Свидетельство о публикации №118020102027
Свидетельство о публикации №118020102027
Рецензии
