Из М. Петренко. Дивлюсь я на небо

Гляджу я на неба і з сумам  чакаю
Шкада, што, падобна арлу, не лятаю.
Шкада, што мне, Божа, ты крылаў не даў -
Зямлю я б пакінуў  і ў неба злятаў.

Далёка за  хмары, падалей, ад рання,
Каб шчасце знайсці, каб зрачыся вітання,
Каб ласкі ў зорак і ў сонца прасіць
І ў свеце іх ясным бяду ўтапіць.

З дзяцінства  нялюбы  ў свеце шырокім,
Я - раб у  ім, вечна і  знаны няўрокам
Чужы свайму лёсу , чужы ў людзей:
Хіба хто кахае прыблудных дзяцей.

Я з горам звянчаны, дабра  не прыдбаю
І век свой дарэмна, і з сумам кахаю,
І ў горы спазнаў я: ёсць доля  адна -
Блакіт небасхілу -  краіна майна.

Як горка ,што ў свеце чужы ля людзей
Я марыў, што: неба  жыцця даражэй.
Я ў думках забудуся, што  - сірата,
І поўніцца сумам  нябёсаў слата.

Калі б я арліныя крылы займеў,
Зямлю я б пакінуў і ў неба ўзляцеў,
Арлом хуткакрылым  у  небе б прымгнуў
І ў хмарах для ўсіх назаўжды патануў!
 
    Перевод на белорусский язык