Никита Годованец. Соловей в примах. Рус. Бел

Адзін паэт, вядзьмак па частцы спеву,
Тым далікатным пошчакам  квітнеў,
Ён закахаўся ў Курачку, не дзеву,
Што з блізкага сяла і шчасце меў.

У гарачым сэрцы, поўнячы натхненнем,
Свет зіхацеў, падобна канфеці,
А Курачка ў амурным ачмурэнні
Паклікала ў куратнік перайсці...

- Не раю я! – Шпак паўтарае запар,
Паліч  яе  ў  гай пад наш вянок,
Дзе, як зялёны брыг, трапеча явар!
Не станавіся  да яе, браток!

Павер, табе не варта флірту дзеля
Кідаць выгоду смакаўніцы, мірта,
Дзе ў ззянні  месяцовым  ночка-фея,
І пахне сенам у лузе сцірта.

Бо не абвык ты да жыцця запёртым,
І лётаць, і спяваць там проста немагчыма..
Там недзе жыць, а дзе займацца спортам?.
А Салавей усё цёхкае:- У куратнік! – Там, Айчына!   

Той ночы першай, вестку вам адкрыю,
Звінеў спявак пра неба, пра вячоркі,
Пра шчасце ў жыцці, пра сваю мрыю,
Трохі  сутульваючы крылы горка.

Другая ноч была ўжо не тая:
Знікала  звонкасць,  мроі пацямнелі,
Дзе палкасць ,дзе ўпэўненасць святая,
Ды ўжо яго і слухаць не хацелі.

Рулады ліць  задуха замінала…
На трэцюю ноч хрыпеў ён,забываўся,
Правоў мужчынскіх проста не хапала,
І толькі сутаргава, бледны, заікаўся.

Раптам зваліўся, ціха прапішчаўшы…
А Курачка свой нораў не хавае,
Какетнічае,  гучна ўсім пачаўшы:
Чакала у ім талент, – не хапае!

Неадпаведны ён і бесталковы,
Як шэранькі, нікчэмны верабей!.
Каб Салавей  уваскрэс,
пачуйшы словы,
Ён пырхнуў бы шпарчэй  у лес ,
І не шукаў у куратніку і шчасця, і надзей.

    Перевод на белорусский язык Максима Троянович