Абрыдла немата глухая,
Сіпаты вецер на двары
І дождж, што ўзімку снег гукае,
На смех і радасць дзетвары.
Абрыдла жыць у вечнай цемры,
Глядзець навіны, чуць падман,
Які ратункам стаў для хеўры,
Якой народ не падтрымаў.
Абрыдла бачыць здзек з Радзімы,
Што носіць хустку на плячах,
Шукае выйсце, шлях адзіны,
Каб лёс народа не зачах.
Яна сыноў, дачок гукае --
Ёй трэба той, хто скажа ўсім:
Я не заб'ю свой род, бы Каін,
Для веры дам патрэбных сіл.
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2018
Свидетельство о публикации №118013012542
Свидетельство о публикации №118013012542
Рецензии