Не хадзі да мяне, не трывож,
І не стукайся ў дзверы, бы вецер.
Паглядзі, на каго ты пахож?
У цябе ж ёсць і жонка, і дзеці.
Ты не мой, безумоўна, шкада!
Засталося ўсё там, а не ў заўтра.
Жыццё наша цячэ, бы вада,
Але нам хвалявацца не варта.
Ды мне й мала такога цяпла,
Мне патрэбен у хаце мужчына,
Каб не страшна было без святла
У глубокую ноч, я ж жанчына.
Не хадзі, мне не трэба таких, вось, падзей.
Мір твайму непарушнаму дому,
Ты патрэбен у шчасці й бядзе
Жонцы, дзецям, і болей нікому.
Каханне жанчыны
© Copyright: Анатолий Щученко, 2018
Свидетельство о публикации №118012411109
Свидетельство о публикации №118012411109
Рецензии
На это произведение написаны 2 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.