1
Празрысты сьвет ламае, топіць чорны сьнег
Штодзеннымі праменямі, нібыта камянямі.
Яго хавае і зноў да вады сьхіляе,
А я іду па гэтым сьнезе, які, здаецца, з зямлёю зьлезе.
SH: Мая вясна, чорна-белая мая.
Акутала маю душу зноўку-зноў.
Цячэ рака, і колькі на зямлі тых сноў,
Што устрапянуць душу. Аааааа
Мая вясна.
2
З зямлі неба бачна, як быццам яно ў ціскі.
Ты больш, чым я ведала, ты - шчасьце, што мне нараклі.
Бегчы-бегчы, імкнуцца, жыць хутчэй!
Засынаць ля тваіх вачэй і прачынацца з імі жа!!!
SH: Мая вясна, чорна-белая мая.
Акутала маю душу зноўку-зноў.
Цячэ рака, і колькі на зямлі тых сноў,
Што устрапянуць душу. Аааааа
Мая вясна.
Мая вясна
© Copyright: Мика Грабовская, 2018
Свидетельство о публикации №118012102623
Свидетельство о публикации №118012102623
Рецензии