Старажытныя фарбы

            
             Бедны мастака заробак.
             Браў ён золат-яечка,
             Выліваў на сподак
             Жаўток-сардэчка.
             Змешваў фарбы жоўтыя
             Ды з яечкам,
             Яшчэ ,бач,фарбаў торбу
             Прыпасваў,бы навечна.
             Дабаўляў фарбы
             Золат-залацістыя,
             Каб малюнак быў яркім,
             Каб дзівосна-квяцістым.
             Пускаў срэбных рыбак,
             Яшчэ і залатых
             Па хвалях хісткіх
             У марскі блакіт.
             І белыя птушкі
             Пырхнулі ў неба,
             І вятры сталі гушкаць
             Залатое руно хлеба.
             Так на карцінах яго
             Старажытнае лета
             Навечна расцвіло,
             Як у вершах паэта.
             Каб жа ведаць сакрэт
             Старажытных фарбаў,
             Дык і космас-сусвет
             Дзівіўся б ,мабыць.
             Мо,і таленту не трэба?
             Каб толькі фарбы адно,
             Дык адкрылася б неба,
             У рай божы вакно.
             Дык скажыце,фарбы,
             Як па ўсім свеце
             Вось такія скарбы
             Трымалі у сакрэце?
             Як каваль Ляўша
             Шляпку для гваздоў
             Выпільваў спярша
             Для чатырох падкоў.
             І не выцвітаюць-
             Ўсё дзеля красы!
             Кветкамі расцвітаюць
             Старыя абразы.
             Ды маўчаць фарбы,
             Тайны не выдадуць,
             І гэта праўда:
             Сакрэта не выведаць.