Ды няужо?
Ту бязьдумнасць істоты, што жаліць руку даючага?
Успрымай жа мяне не навобмацак, дык на слых.
Я цярплівым чаканнем да горла ўжо атручана.
І на простым пытанні: “Чаму не ліецца сьмех?”
Завісаю ўсім цяжарам спробы сьпяваць, смяяцца.
Ды няўжо гэта Бог, па кішэшях тасуючы “грэх-ня грэх”,
Ад любові нам раіць заўсёды адно ратавацца?
Свидетельство о публикации №118010308269
Галина Нагорская 07.01.2018 16:21 Заявить о нарушении
Елена Лапшина 07.01.2018 16:32 Заявить о нарушении
Галина Нагорская 07.01.2018 17:11 Заявить о нарушении
Елена Лапшина 07.01.2018 17:32 Заявить о нарушении
Шчэ да вечара доўга — далёка,
Шустры конік збівае расу.
Абсалютна спакойна і лёгка
Я зялёную ношку нясу.
Водар лесу ці вецер гаркавы
Развярэдзіць шчымлівы ўспамін.
...Ёсць у ношцы балючыя травы,
Ну, напрыклад, дурман і палын.
Адпачну ля глухой пераправы,
Покуль з громам спрачаецца дождж.
...Ёсць у ношцы вясёлыя травы,
Як дапраўды — крапіўка і хвошч.
Гэй, няма толькі зеллечка злога, —
На яго небагаты мой край.
...Скуль іду я, куды мне дарога —
У чабору, радзімы спытай.
Галина Нагорская 07.01.2018 18:46 Заявить о нарушении
Елена Лапшина 07.01.2018 19:35 Заявить о нарушении
Елена Лапшина 07.01.2018 20:03 Заявить о нарушении
Галина Нагорская 20.01.2019 00:23 Заявить о нарушении
Елена Лапшина 21.01.2019 00:24 Заявить о нарушении