Я даўно ўжо не бачыў сваё роднае выйсце,
Не хадзіў, як калісьці, басанож па расе.
Падрастаюць таполі; серабрыстае лісце
Так прыгожа трапеча ў развясёлай красе.
Вось развесілі кросны павукі- небаракі,
Побач недзе лятаюць і гудуць камары.
З хаты выйдзеш шчаслівы, уздыхнеш там са смакам,
Пах з далёку чуваць гронак бэзу ў двары.
Ды на момант забудзеш, што прайшло столькі часу.
Закасаеш штаніны,прабяжыш па траве.
Між таполяў ды бэзу сябе знойдзеш адразу,
Хлапчуком хударлявым, дні дзяцінства свае.
Я свой край, сваё выйсце ўсім сэрцам кахаю.
Паўнаводныя рэкі, і лясы, і палі.
Гэта наша Радзімы. Усё гэта я маю.
Гэта наша багацце беларускай зямлі!
Маё роднае выйсце
© Copyright: Анатолий Щученко, 2018
Свидетельство о публикации №118010206564
Свидетельство о публикации №118010206564
Рецензии