А кветкi сохнуць на акне,
I тыя, што вы падарылi мне.
А каб яны квiтнелi вечна,
I радавалi прыгажосцю.
Каб пах са мною бесканечна,
Каб мне нiколi не зайздросiў.
Але ж, усё гэта немагчыма,
Лiсце апала-я магчыма.
Таму гляджу я на акно,
Ляжыць яно, ляжыць адно.
Па аднаму яны апалi,
I дрэвы восень абрала.
I успамiны усе прапалi.
I iх лiстота забрала...
Кветкi жыцця
© Copyright: Наташа Краева, 2017
Свидетельство о публикации №117122505356
Свидетельство о публикации №117122505356
Рецензии