Я імкнуся да роднай старонкі.
Край прыгожы заўжды дарагі.
Спеў рачулкі чаруе, як зоркі,
Вабіць лес і ракі берагі.
Водар роднай зямлі сустракае.
Сэрца стук,ты не выдай мяне.
А сяло быццам маці гукае,
Нас збярэ, як дзяцей, па вясне.
Пахам дзіўным напоўнены ранкі,
Цёплы дожджык спаткаю не раз.
Кроплі росныя гояць мне ранкі
Дорыть мары нястомнасці час.
Слых кранае чаруючым звонам:
Кветак гоман,вясёлка у рацэ.
Гэты квецень дарованы Богам,
Як святыню трымаю ў руцэ.
2.06.2017г.
Дарунак Бога
© Copyright: Екатерина Марченко 2, 2017
Свидетельство о публикации №117122109356
Свидетельство о публикации №117122109356
Рецензии