Падляддзе- кут мой дарагi,
Кавалачак прыроды чыстай каля леса,
Нiколi не стрымаць мне па цябе тугi,
Жыць у горадзе мне заўсёды было цесна.
А вось i родна хата,
Дзе, як дзiўны сон, прайшло шчаслiвае маё дзяцiнства,
Ды толькi вось сгарэў ён увесь датла,
Чаму жа лёс прыносiць нам такое свiнства?!
Но ўсё жа рады я, што зноў звярнуўся да сваёй калыскi,
Маёй радзiмы хараство не перададуць нiякiя на свеце абялiскi,
А вось i луг. Зяленая раўнiна.
Дык колькi ж тут заўсёды было хараства!
Мой родны кут!
Нiколi я не адракуся ад святога з табой радства!
А вось i та сцяжынка, якой я крочу у маладосць сваю.
Няхай яна не зарасце вавек!
Няхай паўсюль тут будзе водар кветак.
Няхай заўсёды шчаслiв будзе чалавек!
А вось i лес мой родны. Сосны бярозы.
Мой рай ты незямны!
Як добра, што ад усiх турбот i спрэчак прытулачак я маю хоць адны.
Падляддзе
© Copyright: Павел Гибкий, 2017
Свидетельство о публикации №117120708148
Свидетельство о публикации №117120708148
Рецензии
На это произведение написаны 4 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.