Иван - чай. С белорусского
Говорю себе я - примечай.
Как же тех дорог на свете много,
Друг ты мой хороший, Иван-чай!
Тех твоих, смоленских, не забуду,
По ночам, под снегом и дождём
Трижды бились за деревню Буду,
Трижды умирали за неё.
Мы ребят под Будой хоронили.
Там, под Будой, многие друзья,
Виктора, Алеши… их могилы...
Глина скользка и сыра земля.
И взошли травой и горицветом.
Расцвели на радость иль тоску?
А Иван склонился над кюветом.
Головой кивает: - вот, живу.
Отчего цвету таким червоным?
Восемь пуль. Весь кровью я истек.
Скоро осень. Каркают вороны.
Желтый упадёт к ногам листок.
Хочешь, утолим чайком печали?
Торопиться некуда, налей...
Нет, Ванюша, подождем мы с чаем.
Закурить сейчас бы поскорей!
И, свернув цигарку, дань былому,
Пустим сизый дым под провода.
Первая затяжка - мне, живому,
Так на сердце горько, что беда!
***********
Аляксей Пысін. ІВАН-ЧАЙ
Вабіць незнаёмая дарога,
I сабе ты кажаш: прыкмячай.
А калі дарог на свеце многа,
Друг мой, Іван-чай?
Ды тваіх, смаленскіх, не забуду
У снягах, дажджах і сіняве.
Тройчы адбівалі вёску Буду,
Тройчы паміралі за яе.
А пад Будай — хлопцы пахаваны,
А пад Будай — многія сябры.
Аляксеі, Віктары, Іваны...
Гліна коўзкая. Падзол сыры.
Узышлі травой і гарыцветам,
Узышлі на радасць ці жальбу?
Вунь Іван стаіць па-над кюветам,
Галавой ківае: «Вось жыву.
He здзіўляйцеся, што ўвесь чырвоны;
Восем куль было — крывёю сцёк.
Скора восень. Каркаюць вароны.
Жоўты каля ног маіх лісток.
Хочаш — пачастую нашым чаем,
Я ж цяпер навекі вадахлёб».
He, Іване, з чаем — пачакаем,
Закурыць не лішне нам было б.
Мы цыгарку скруцім па-былому,
Пусцім шызы дым на правады.
Першая зацяжка — мне, жывому,
Бо занадта ў сэрцы гаркаты.
Свидетельство о публикации №117120402730
С уважением и теплом, Анатолий.
Анатолий Цепин 09.12.2017 05:26 Заявить о нарушении
Не скучаете там по снежку?
:))
Блантер Татьяна 09.12.2017 05:32 Заявить о нарушении