В. Пшавела. Хьаьшеи фусам-даи. 13 дакъа

XIII

«Яьй, гоавара тIехьаелхар!
Хозий хьона тIема гIар?
Пхийя кулго вийна хьай мар
Елхаш, сихде дIаволлар.
Къайгаш кхест дакъан тIа гIолла.
Михца лест цун Iаьржа мос».

«МоастагI вахалва укх лаьтта,
ХIанз са яхар долаш мо.

ХIана, йолаш мо со унах,
Багар кхераш мо цIарах,
Шеввар къехкаш ва Агазайх?
Фу бахьан согl хаьдар нах?
Лоаман зIогалагI дIавеллав
Вийна мар аз тахан сай.
Кхоачарчара дIахоадаваьв,
Каша цаволлийташ шой.
Йох: «Хьа цIен-да ваьраз хиннав,
Пхьу мо, ваьхав дай мехка.
Хийрча наха тоам беш лийнав,
Кхоачарлена цIий дехка.
Воллар хургдац кашамашка.
Хьулаве са даьннача.
ГIайгIа яйта ший уйлашка
ДIаха, хьаьша воаллача!»
Бала ба са! Ала баьнна,
Дог доаг сийнча цIараца.
Уйлай Iулаж, михьардаьнна,
Къувсаш да са синаца!»

Боча гIал[1] мо, Iо тIа йижа, –
Iаьржа бIаргаш, тайна дегI –
Довте вийнча марах Iийжа
Дог ший лорош лазарегI,
ТIеххьара хIанз къасташ цунах,
ЦIена жIовхараш тардеш,
Билар накха, яшаш маьрах,
Хишца бIаргаш лешадеш.






[1] ГIал (гIал.) – лань (эрс.)