Ветрык восень працавау,
Кожын лiсцiк цалавау,
На апошнi танец запрашау,
А затым пяшчотна адпускау.
Лес старанна асвятляу,
Златам землю засцiлау
Ды ад працы аж шалеу
Адчувау, гарэза, што слабеу -
Укладауся ён на дыванок
На мякцюткi жоуценькi лiсток,
Дзесь пад голенькi кусток
Цi сядау на свежанькi пянёк
Усталёувалася цiшыня -
Быццам, прыкарнула i зямля,
A паветра бы гусцела,
Што здавалася – яно звiнела.
Ветрык восень працавау
© Copyright: Софья Коневега, 2017
Свидетельство о публикации №117110107301
Свидетельство о публикации №117110107301
Рецензии