Наканаванае.
Вочы мае тэлескопаў,
Вушы кажанаў слых,
Не ацьмяць, не аглушаць аблокі
І рук не адужаць маіх.
Ад долі, якой наканован,
Сваю часьціну нясу,
Ад зор, узыйшоўшых над мною,
Запаліўшы зорку сваю.
А тое, жыцьцю чым блукалась,
Ідзе неадступна за мной,
Кволым, дрыгкім жарабяці,
Жыцьця кабылы сівой,
Ідзе, не кідае ды лашчыць
Гадоў зацугляных спакой,
Першароджанае, быццам дзіцяці,
Маладосьцю нязбыўнай маёй.
29.10.17.
Наканаванае
© Copyright: Михаил Кортелёв, 2017
Свидетельство о публикации №117102901685
Свидетельство о публикации №117102901685
Рецензии