Стала у хаце весяло –
Падарылi кацянё.
Чорны-чорны вугалёк –
Хуткi, жвавы вецярок.
З белай плямай упапярок,
Як у грызлi – свой значок.
Вочкi, нiбы, фанары:
Пасярод начное цемрачы.
Норау свой ён паказау,
Як за палец добра уцяу,
Здэцца, цiха прашаптау:
- Выбачай, малы не разабрау.
Любiць вельмi ён прыроду
Ды пакою не дае двароваму народу:
Качкi, куры, пятухi дзеляць з iм сваю яду,
А на веснiцы - на маю сядзiць бяду
I як толькi я iду –
Хвiля – на маiм ляжыць карку.
Так гуляем удваiх -
З плеч не злазiць ён маiх.
Быццам грэлка, усё цяпло -
Аддае маленькае цяльцо.
Ён рухавы ды ласкавы,
Церпялiвы i гульлiвы.
Я хвалююся заужды, –
Калi вечар на двары,
Бо у цемры не вiдаць,
Дзе i як яго шукаць.
Вечарочкам толькi пазавi -
Як ляцiць кавалак чарнаты.
Усяго адна бяда –
Лiхтара прыдбаць пара.
Стала у хаце весяло
© Copyright: Софья Коневега, 2017
Свидетельство о публикации №117101809490
Свидетельство о публикации №117101809490
Рецензии