***
Апошняе сонейка зноў залівае раніцу.
Асінкі дрыжаць, размаўляюць з сяброўкай-бярозай.
А клён плача лісцем, нібыта кастрычнікам ранены.
І пахне паветра вятрамі і быццам марозам.
Апошняе сонейка гляне ў душу мне вачыма –
Бяздоннымі, светлымі, чыстымі і залатымі.
І я разумею, што сонейка – гэта Радзіма,
І я размаўляю з асінкамі тымі святымі…
16. 10. 2017 г.
Апошняе сонейка...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2017
Свидетельство о публикации №117101603071
Свидетельство о публикации №117101603071
Рецензии