втрата

Parue—nec inuideo—sine me, liber, ibis in urbem:
     ei mihi, quod domino non licet ire tuo!
uade, sed incultus, qualem decet exulis esse;
     infelix habitum temporis huius habe.
nec te purpureo uelent uaccinia fuco—
     non est conueniens luctibus ille color—
nec titulus minio, nec cedro charta notetur,
     candida nec nigra cornua fronte geras.
felices ornent haec instrumenta libellos:
     fortunae memorem te decet esse meae.
nec fragili geminae poliantur pumice frontes,
     hirsutus sparsis ut uideare comis.
neue liturarum pudeat; qui uiderit illas,
     de lacrimis factas sentiat esse meis.
uade, liber, uerbisque meis loca grata saluta:
     contingam certe quo licet illa pede.
siquis, ut in populo, nostri non inmemor illi,
     siquis, qui, quid agam, forte requirat, erit:
uiuere me dices, saluum tamen esse negabis;
     id quoque, quod uiuam, munus habere dei.
atque ita tu tacitus, (quaerenti plura legendum)
     ne, quae non opus est, forte loquare, caue!
protinus admonitus repetet mea crimina lector,
     et peragar populi publicus ore reus.