Маме...

Прысвячаецца маёй маме Літвінкевіч Марыі Васільеўне,
 светлая ёй памяць
 
- Мама! - кіну слова святое ў Сусвет,
- Што, дачушка мая? – у адказ не пачую,
Бо надта многа ўжо зімак і лет
Ты, матуля, ад хаты далёка начуеш.

Нібы птушка, зляцела ты ў вырай далёкі,
З якога назад не вярнуцца табе ўжо ніколі,
Нам з сястрой крылы дала ў свет шырокі,
А сама не зведала шчаслівай долі…

Дзяўчом маленькім  у хустачцы белай
Ад «фоке-вульфа» па лузе ўцякала,
І хоць ад страху сэрца трымцела,
Немцу ўсё ж кулачок паказала!

Бацька твой не вярнуўся з вайны,
Вы шчыравалі  з  матуляй ў лесе і ў полі.
Не было ў тваім лёсе шчаслівай вясны,
Бо маміна цябе спасцігла доля:

Засталася ў свой век малады ўдавой,
Але  дочак  на  ногі паставіла,
Не  баялася  справы  любой –
Усё рукамі руплівымі правіла!

Так рэдка словы ветлыя  ад нас ты чула,
Што хочацца  ад роспачы  заплакаць...
Хоць са спазненнем, мама, ты пачуй:
-Прабач і дзякуй! Прабач і дзякуй…
                5 кастрычніка 2017 года