Музыченко Владислав

ЧАС ЛЯЦIЦЬ

Час ляцiць, успамiнаў боль,
Думкi выкралi мой спакой.
Цiшыня, толькi ўсё крычыць:
Што рабiць, далей? Што рабiць?

Каб памылак не паўтарыць,
Каб мiнулым далей не жыць.
Не баяцца бегу хвiлiн,
Крок галоўны зрабiць адзiн.


МОВА КАХАННЯ

Калi пустэча ў душы,
Калi надакучыла жыць.
Я рукi на плечы твае пакладу,
I разам з табою буду.

Калi развiтвацца час,
Чакае растанне нас.
Вярнуся не хутка, але не сумуй,
Усмешкай мяне ратуй.

Калi ж адбыўся патоп,
Калi на каўчэг – натоўп.
Твой голас я першым пачую
I лодку кахання змайструю.

Не трэба нам гучных слоў,
Усiх чалавечых моў.
На мове кахання моўчкi спытаць
I сэрцам адказ адчуваць.


IДУ ПА ЖЫЦЦI

Iду па жыццi,
Бясконцай алеi.
Туманная смуга
Схавала мой шлях.
Я падаю – з гэтага
Толькi мацнею.
Калi падымаюся –
Боль у вачах.

Не ведаю: колькi крокаў
Адмераў
Мне лёс.
I не трэба яно.
На твары ўсмешка,
Бо ў сэрцы ёсць вера.
Есць вера –
У цемры святло.

Iду па жыццi
Мой напрамак – наперад.
Яго не вачыма,
А сэрцам вiдаць.
У далечынi
Бачу казачны бераг.
Той бераг, якога
У жыццi не спазнаць.

Знiкае туман,
Лiсце з кленаў злятае.
Iду па жыццi,
I мяне не стрымаць.
Пакуль я жывы,
Я штосцi шукаю.
Я штосцi шукаю,
Каб гэта аддаць.