Крупица Вероника

Я КРЫЧУ

Ты глядзі,
Безупынна глядзі на мяне.
Я пішу, гавару. Я крычу.
Але сэрца тваё без адказаў –
Крамень.
Можа, трэба пісаць урачу?

Мы змяніліся,
З рэек сыйшоў наш цягнік.
Нават знік пад абломкамі цень.
Ты не чуеш мяне,
Ты не чуеш мой крык.
Адзінота за намі ідзе.

Зразумець.
Зразумець так складана.
Баляць
Мае рукі ад холаду дзён.
Я хачу ў руках да сканчэння трымаць
Дзікіх нашых адносінаў плён.

Хутка сонца ўсё спаліць,
І к вечару зноў
Не ўбачым тых доказаў “нас”.
Але ноччу я буду ахоўнікам сноў,
Захаваю спакою твой час.


НЕ ТРЭБА

"Сустрэнемся з табою" - усё падман,
Я словам моцным верыла дарэмна.
Працягу не чакалі ўзаемна,
Нас шкадаванне біла як дурман.
 
І чутна толькі: "Не хапае сіл".
Калі ж па праўдзе - не стае жадання,
Бо лёгка часам расчыняць прызнанні,
Складана адказаць, нашто прасіў.
 
Не трэба гэтых сувязяў - пакінь
Мінулае ў полымі сучасным.
Рассеецца той дым, і стане ясна,
Што праўда, а што нішчыць маны плынь.
 
Сустрэнемся? Навошта гэты смак
Падманаў на нявінных спадзяваннях...
Не трэба абяцанняў пра спатканні,
Не трэба абыякавых "хай так".


НЕПРАСТЫ ПАРОЛЬ

Кранае бруд штодзённы праз сцяну,
Што будавала з болем і паветрам,
Што будавала я за метрам метры,
Пра што я гаварыла: пацягну.
 
Але цягнуць няпроста. Мне ў грудзях
Шаптала сэрца, каб чапляла лета,
А з ім - і для жыцця ланцуг із мэтаў,
Бо толькі шчасьце нам з табой суддзя.
 
Мы часта кажам: усё хавай хутчэй
Унутры, каб берагчы свае пачуцці.
Але сапраўдна ўцякаем, круцім,
Знішчаем шанец жыць, святло вачэй.
 
Не трэба сцен - не ўтрымаюць боль,
Затое не прапусцяць сонца промняў.
Пра гэта ў час адчаю, сябра, успомні -
Такі да заўтра непрасты пароль.