Марыся. Песняры

Светит  месяц,  светит, как прореха в  ткани,
Богач бедную за собою   манит.
Двадцать  лет  Марысе,  кровь  играет  в  теле,
С  панским  сыном  ночки  коротает дева.
«Марыся,  Марыся! – говорит  ей  мать -
Нечего  на  пана  глазками  стрелять!»
Дева  же  не  слышит  этих  наставлений,
Из  виду   укрылась матери  в  мгновенье.
За  деревню  лесом,  подальше  от  дома
 К  барчуку  Марыся  бежит  чистым  полем.
Что  там  происходит, только  месяц  знает,
Как  они  там время  свое  коротают?
Светит  месяц,  светит,  как  лысина  раздета,
Песенка  должна  быть  до  конца  допета.
Шаг  один  короткий  от  любви  до  муки,
Девку , будто  черт  ночью  той  попутал.
Пан  свою  невесту  Амелией называет,
И  платочком  руки ксендз  ей  покрывает.
А Марыся плачет,   слезы  утирает,
Аиста  все  ждет ,  взгляд  в  небо  бросает.
Марыся,  Марыся,  голову  не  вешай,
Не  слушала  маму, слушай сплетниц  здешних.
                перевод с  белорусского
    21.11.2016г.

В.Мулявин, И. Паливода   -   Янка   Купала

 Свеце месяц, свец, Як дзюрка ў сярмязе;
Паніч за мужычкай Безустання лазе.

Дваццаць год Марысі, Кроў іграе ў целе,
З панскім сынам ночкі Каратае, дзеле.

                "Марыся, Марыся! -- Гавора ёй маці: --
Кінь на паніча так Вачыма міргаці".

Яна як не чуе Матчыных мараляў:
Спусці маці з вока, -- Дзеўка й загуляла.

Пад лясок, за вёску, Бы далей ад дому,
Ляціць на спатканне К панічу ўдалому.

Што з сабой там робяць, Як час каратаюць? --
Гэта хіба толькі Муж і з жонкай знаюць.

Свеце месяц, свеце, Як лысіна ў пана;
Мусіць быць нарэшце Песня даспявана.

Ад пакус і ўцехаў Крок адзін к пакуце, --
Быці бабай дзеўцы Часам чорт паплуце...

Панічу з паненкай, З багатай Амэляй,
Ужо рукі хусткай Ксёндз вяжа ў касцеле.

Панічова ж любка, Марыля ўдалая,
На прылёты бусла Слёзна паглядае.

Марыся, Марыся! Галоўкі не чухай, --
Не слухала маці, Бабкі цяпер слухай.


Рецензии