Вялiki бор гукае, мовiць каранямi...

(на белорусском языке)

Там, за рэчкай, у бары
Пасяліўся нехта,
Ён – як сон маёй пары,
Ці як рыфма верша.

Цэлы дзень мяне дзяржыць
У палоне думак,
І гаворыць, як мне жыць,
Дзе мой шлях-кірунак.

Успаміны прывялі
Да бацькоўскай хаты,
Адгукнуліся ў бары
Гулкім стукам дзятла.

Птушка сведчая, скажы,
Што хвалюе дрэва,
Можа, заклікі з вышынь:
Пакланіцца трэба?

Дзесьці тут спакон трымаў
Сялянін сялібу,
Князь Ізбарскі аддаваў
Вотчыну пад жыта.

А ўздоўж Эсы берагі
Ад Багоў у пазыку -
Строй смалістых дрэў даўгі,
Ды прамых - к блакіту.

Назву меў Вялікі бор,
Статныя лясіны,
І духмяны верас-збор,
Як дары з пасылак.

А далей, бліжэй к вадзе,
Гліняныя Горы,
І Яфрэмава удзел –
Поле з касагорам.

Пацякла рака далей –
У Лугі, да Лепля,
Дзе святочна маладзеў
Стары Ізабелін.


О, якія назвы тут:
Куляшы, Бяседы…
Гэта месца – родны кут,
Не бывае лепей.

Засталіся з прадвякоў
Назвы, што жывыя,
Адчуваеш крок дзядоў –
Хвалямі наплывы.

Ад той капелькі смалы,
Ад смалы – жывіцы,
Людзі Лепль узвялі,
Каб і вам гасціцца.

А на месцы, дзе раслі
Статныя сасніны,
Дзед мяне, свой род расціў,
Ды касіў каліўе…

Вёскі дахі паднялі,
Ды прыйшлі часіны,
Калі горад паманіў
Лампай з керасінам. 

Нібы з вулляў, з цесных сот,
Пчолкамі ў полі,
Разляцеўся мой народ -
Сыскам лепшай долі.

…Зноў прайдуся па бары,
Ды ўздыхну з надзеяй,
Што янтарны збор смалы
Пакаленні зберуць.


Дык няхай ён і далей
Сосны калыхае,
Бо шуміць – тады святлей -
Мовіць каранямі…

На снимках: веретея вблизи Лепеля (часть Великого бора), у Эссы; вышивка семьи Екатерины Пасечной (на сайте - Катерина Пас Чна) по мотивам произведения.
10.09/17