Мы жывём у краіне суму,
Дзе схаваныя ніці лёсу.
Тут надзея жыцця заснула
Каля яркіх, духмяных росаў.
Тут імкненні, нібы каменне
Параслі пасівелым мохам.
Памяць лёсу ніхто не верне --
Да яго зарасла дарога.
Мы маўчым, бо маўчаннем гэтым
Памяць думкі народа лечыць.
Не дайшлі мы пакуль да мэты,
Не знайшлі мы дарогі вечнай.
А яна нас даўно чакае
І гукае сыноў да волі...
Мабыць, доля людзей такая
Крочыць шляхам сваім паволі,
Каб пасля перайсці праз броды,
Згуртавацца ў Хрыстовай веры
І назвацца ізноў народам,
Што ў адзінства сваё паверыў.
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2017
Свидетельство о публикации №117083104205
Свидетельство о публикации №117083104205
Рецензии