Мiнск. Вакзал. Пярон.
За вагонам мчыць вагон.
Людзей хваля, як вада,
Момант - i мяняецца яна.
Раптам птушак чарада,
Цiха апусцiлася з маста:
Галубкi, вароны, вараб'i -
Разам усе яны былi.
Як заужды, вараб'i i галубы -
Шуганулi у ногi, да таупы,
Быццам, тыя жабракi -
Просяць, у вочы глядзючы.
А варона - працаунiк,
Нiбы, шпалау вартаунiк:
Скок ды скок, яшчэ прыжок -
Ля пярона шпалы абышла.
Тры яе сяброукi цi сястры,
След у след, за ёй iшлi,
Але раптам з iх адна:
Зразумела, рэйка - вышыня.
Ускочыла, як мадэль, пайшла,
Вось яна - штось з яды знайшла,
Паглядзела, быццам грацыя сама,
Дзюбай ежу, так прыстойна узяла:
Узмах крыла i на даху, i адна -
Смакавала, не спешаючы яна.
Зноу вярталася, па рэйцы йшла,
Як казала: «Вось такая, людзi, я!»
Вось такая, людзi, я!
© Copyright: Софья Коневега, 2017
Свидетельство о публикации №117080208685
Свидетельство о публикации №117080208685
Рецензии