Стамлёны дзень прылёг, каб адпачыць
У ценю пад нахіленай вярбою.
Ён пазіраў у неба далячынь,
Нібы салдат з акопу пасля бою.
Ён цешыў свае думкі хараством
Аблокаў тых, што праплавалі міма.
Там быў спакой і думак тых прастор,
Што па-начах мая Радзіма сніла.
Ён пазіраў, як зорны небасхіл
Красу зямлі прыветліва вітае.
Ён, туманом накрыты, волю сніў,
Што па-над лесам золкам узлятае.
Стамлёны дзень
© Copyright: Валерий Познякевич, 2017
Свидетельство о публикации №117080208407
Свидетельство о публикации №117080208407
Рецензии
Стомлены дзень, чаго ж ён стаміўся?
Хутчэй за ўсё ад мітусні людской.
Ён усё чакаў, ўзлёт над Мірам і сабой,
Аднак ніхто ўзлятаць і ня храбрыўся...
З павагай,
Сергей Милевский 19.08.2017 10:13 • Заявить о нарушении
Хутчэй за ўсё ад мітусні людской.
Ён усё чакаў, ўзлёт над Мірам і сабой,
Аднак ніхто ўзлятаць і ня храбрыўся...
З павагай,
Сергей Милевский 19.08.2017 10:13 • Заявить о нарушении