Пачакай мяне трошкі, жыццё,
Я ж зрабіць яшчэ ўсё не паспела,
І кахання свайго пачуццё
Адчуваю нязграбна, няўмела.
Я не ведаю, як мне аддаць
Сваё сэрца і ўнукам, і дзецям,
Як любоў да зямлі перадаць,
Каб яна была лепшай у свеце.
Пачакай мяне, косы не рві,
Не цягні да апошняга краю,
Шмат сваёй праліла я крыві,
Каб цябе называць сваім раем.
З мазалямі дарогі прайшла,
Толькі б ты ганарылася мною,
Я, як вішня, вясною цвіла,
Мыла ногі крынічнай вадою.
Пачакай мяне ганьбіць, жыццё,
Не ўздымай нада мной сваю зброю.
З небыцця я пайду ў небыццё...
Не маю толькі рві зараз мрою.
08.07.2017 г.
Пачакай
© Copyright: Ковальчук Тамара Васильевна, 2017
Свидетельство о публикации №117070808089
Свидетельство о публикации №117070808089
Рецензии