Гэты наш с табою вечарок,
Як вады жаданае глыток
I праз многа-многа узгод –
Грэе душу колькi год.
Знiчка гэтага святла,
Праз жыццевы шлях вяла,
А як горка было ад бяды
Дык шаптала у вуха ты:
- Голау хутка падымi
Ды зацiснi у кулакi:
Слезы, гора i бяду -
За сабой цябе я павяду
Успамiнам гэтым даражы -
Усё лепшае наперадзе яшчы!
Ты каханне мусiш зберагчы,
Бо навошта жыцце без любвi!?
Навошта жыцце без любвi!?
© Copyright: Софья Коневега, 2017
Свидетельство о публикации №117062902945
Свидетельство о публикации №117062902945
Рецензии