Калі мы забрудзім дубровы і рэкі,
Не ўбачым, як сонца ў палях зіхаціць.
Матыль не прачнецца, зямелька не уродзіць,
Жураулік ў неба ужо не ўзляціць.
І роспач пальецца з празрыстай бярозы,
Засмучаны вецер заплача з тугі.
На яблыньцы белай асядуць марозы,
Змарнеюць ад копаці рэк берагі.
Тады ўжо і людзі не змогуць схавацца,
Калі панаваць стане клімат другі.
Блакітнай зямля ўжо не зможа назвацца,
Зачахне і згіне наш дарагі.
Зберажыце дубровы
© Copyright: Лариса Азарова 2, 2017
Свидетельство о публикации №117062706498
Свидетельство о публикации №117062706498
Рецензии