Аднойчы бачыў я у сне
Нiбыта час не iснуе,
Як быццам Будзе i Было
Злiлiся разам у адно.
I ўбачыў я Хрыста, прыбiтага да крыжу,
Яго апосталаў, Марыю i Пятра,
Як з сэрца кроў цякла па кiпарысу,
А у вачах – сусвету боль i дабрыня.
Iшла вайна i кулi-стрэлы
Праймалi хлопцаў у яры,
Ў агнi царква i Бога абразы
Ў дзiцячым стогне жудасна гарэлi.
Я веры не даю вачам сваiм:
Ў вялiзнай яме з бруда i крывi
Ляжаць знявечаныя целы…
I колер iх – чырвона-белы.
Я цуд раптоўна бачу трэцi:
Тут сонца, мiр i супакой,
У рэчцы плёскаюцца дзецi
I людзi ходзяць з ямы той.
Прачнуўся я ў халодным поце
I да акна адразу падыйшоў:
А там Icус мiж танкаў крочыў…
За iм жа трупы ажывалi зноў.
Будзе i Было
© Copyright: Альберто Кристиан, 2017
Свидетельство о публикации №117062007153
Свидетельство о публикации №117062007153
Рецензии