Крынічны спеў
Углядаецца ў неба, як знічка,
Каб з людзьмі пра жыццё размаўляць, --
Паглядзіце, струменіць крынічка, --
Будзе вусны ў далонях люляць.
Вось прастор, дзе душы ўзгаманіцца, --
Але голас загадкава сціх, --
Трэба светламу дню пакланіцца,
А пасля да крынічкі ісці...
Вось прастор, дзе сняжынкі захочуць
Нейкі час карагоды вадзіць, --
Людзі зноў жа сцяжынку пратопчуць,
Каб зімой да крынічкі хадзіць.
Вось прастор, дзе душы ўзгаманіцца, --
Але голас загадкава сціх, --
Трэба светламу дню пакланіцца,
А пасля да крынічкі ісці...
Углядаецца ў неба, як знічка,
Каб з людзьмі пра жыццё размаўляць, --
Паглядзіце, струменіць крынічка, --
Будзе вусны ў далонях люляць.
Вось прастор, дзе душы ўзгаманіцца, --
Але голас загадкава сціх, --
Трэба светламу дню пакланіцца,
А пасля да крынічкі ісці...
Родниковый напев
© Copyright: Наталья Позднякова Юрченко, 2017
Свидетельство о публикации №117060501230
Свидетельство о публикации №117060501230
Рецензии