Няма ни бякав тута во в нас в Бродницы

Оно усе святэньк

Когда луна восходіт по-над вёскоj,
Я захожу існова в сфоj музеj ж.
Бо только j зробыш, шо себе подмосток
Ля жызні лепшяj іj навеjш.

Вот яблыня… была, карміла Коціка.
Хаця j не гладка гэтак вельмі-надт.
Бо фсё засцалі і загадзілі тут пё3.
Так петраць, як зрабіці Храм.

Вот быв шкаповнік неjкі зе но в КозьЛічка.
Закрыты добра нават ат людзеj.
Ды не, не трэба гэтак карагодзіца:
Аддаj все дрэвы бесам!

Ня далеj бо ат плота трэ 3 метра
Кап но раслі в зладзеjк
Такія хоць сякія загароджы
Ад бздынняв бенза-змеj.

І вот хаджу я вечарам каль вёскі…
Паўздоўж, ха-ха, галеj зь.
І думу думаj но сабе, моj Коце:
Как жыці тут в паршэj?

Бо всё кіпіць ад водару ш уж очынь.
Оно шо пахне вішня на пеньке щ.
Ды j тую, скажуць участковые,
А ну-ка, дзедка, сьрежь!

Бодаj жэ вас, святых, КахЩэj!
...ну, гэтоj ж во ваш Пешт


Рецензии