На сваю радз му я вярнуся...

На сваю радзіму я вярнуся-
Усё часцей мне хочацца сюды.
Быццам у дзяцінстве апынуся,
Гул машын змяню на плёск вады.

Пахне мёдам скошанае сена,
І буслы клякочуць у вышыні,
І журчыць нястомная Дзісенка
У чароўнай летняй цішыні.

Пастаю крыху над ціхай рэчкай,
Дзесьці рыба плешчыцца ў вадзе.
Пасвяцца каровы і авечкі...
Мне мілейшых месц няма нідзе.

Пах духмяных яблыкаў, чабору
Так прыемна кружыць галаву.
Я букет вяргіняў  каляровых
У маміным гародчыку нарву.

А ў  хаце самы пах найлепшы,
Самы смачны, самы дарагі-
Бохан хлеба, спечаны ў  печы,
На стале пад ручніком ляжыць.

«Нарачанскі», «Водар», «Старажоўскі»-
Колькі назваў і ў кожнага свой смак,
Але самы смачны мне бацькоўскі,
Што трымаю ў сваіх руках.

Столькі ў  ім любові  і пяшчоты,
Столькі ў ім цяпла і дабрыні.
Гэта маіх таты з мамай клопат
Гэта клопат матухны-зямлі.

А народ працоўны беларускі 
Трэба нам цаніць і берагчы.
Я і сваёй матуляй ганаруся,
Што ўмее хлеб такі пячы.

Што яна мяне заўжды вучыла
Церпялівай быць і працаваць,
Як яна, сумленна, рупна, шчыра-
І любую працу паважаць.

А сабе я смела абяцаю:
Усё зраблю, што буду я магчы.
Буду ўсё цаніць, што толькі маю,
Усё, што ёсць, змагу я зберагчы.