Лялечка Вясна

      
беларуская мова
               
   Вясна ясчэ ціха и сумна,
   Ясчэ халодная калыска
   Дзікунствам завірухі выюць,
   Спявае ціха , сэрцы стынуць,
               
   Но недзе там ў чорнай ночы,
   Любоў адкрыла сіні вочы,
   Салодай пыхнула жыцце,
   І адбылося! Пацякло.

   I мроi знiшчваюць тугу,
   I ножкi мяккiе сцiскаюць,
   Кахання тонкае цяпло,
   Як птушка  малае яно.

   Ящэ абапал шмат сугробаў,
   І дзьмуй , не дзьмуй, цяпла няма.
   Няма страшэннага балота,
   І леса , быццам – бы , няма.

   Паветра мроiць, лiжа скронi,
   I бьюць капытам глебу конi…
   Нясуць  вазок па белым свеце,
   Па белым и па сiнiм снезе.

   Прамчала шмат ў летуценнi  хатак
   I стала болей Мамак, Татак

   Каханне ёсць, Любоў прыбудзе
   Вось таму,
   Гасподзь паклаў ў калыску ляльку,
   Дзiцё малое - Немаўлятку. И каб яно ,
   Забаву мела не тугу,
   Он палажыу яшчэ адну,
   Драўляную , i без апрання,
   Хай грэе душаньку твою.

Дзiцяцi млосна, дзень спадае,
Но бавiць  Лялечка Вясна,
Бо, ценi цемные, раджае,
І зоркi ў небе абуджае,
Мядова - жоўтая  Луна.

Багно застыла, чэрцi змерзлi,
Праз дзiркi у хату ўсе палезлi.
На самай справе, іх няма,
Не ўся сканала змрочная Зiма.

Дзiцятку зiмна, што тут скажаш,
Але драўляная Душа,
Увесь час радам, радам Лялька,
Ня чуе холоду яна.

Лякаюць хату вiзгам дзверы
Дзяўчынка, малае здарэнне ,
Прыжала ляльку да сябе.
Здаецца подых зiмняй сцюжы,
І слезкi просяцца ў сне.

Вазок той цягне cтары Люты,
Вясна кiруе , не шкадуючы лазы,
Пяюць, скрыпяць старые доскi,
Пяюць па снезе палазы.

А на вазку с дзяўчынкай - Лялька,
І  кроплi слезак на душы.
Анёл ў цемры, ў  прасторы,
З Вясной дзiцятка у начы

У кожнай Лялькi есць душа,
Няхай нябачная яна,
Затое моцна грээ сцюжу.

То цягне уперад,то бяжыць ўздагон ,
Жыве бязмежнаю свабодай ,
Улюблёнай ў пачуццёў палон…