Панна сьвета. Власть мира

  ( Белорусский и русский языки   )            

Далекий  дом ,
Далекая мечта  .
Дорога долгая ,
Какая  мутная  вода ,
На полустанках –
Блудный свет-
Тягучий лязг вокзала,
И черствый хлеб,
В дорогу выдала  судьба .

 От смелого рождения .
 До печальной смерти,
 Мой путь лежит среди крестов .   
Вокруг  поля , озёра , реки –
Немерено годов.
Душевных островов,
Последней остановкой ,
Молчит  дремучий лес.
Судьба моя не веселА ,
Никто ,пока что, не воскрес.

 
Мой путь, и вот - уже черта
Плывут по небу облака ,
И звёздочками станций лица,
И небеса . и небеса.

Там Бог живёт
Где много места
Он там живёт ,
Тревогам тратя   время .
Волнуется и нас волнует   .
Ну … Может нет,
Но пробует , тоскует ! 
   Последним временем
   От что-то запропал ?
   Вот поезд мчит ,и нету остановки!
   Как дудочка иль зайчик ловкий ,
   Кто побежит за ним - тот упадёт !

Твой Бог - в твоей душе живёт.
Но , если не найдёшь,
Твой  поезд потеряет ход.
Колёса потеряют рельсы.
Пойдут по шпалам вкривь и вкось…
И всё в осколки , вся былая жизнь
Уже не стоит ни  копейки.

Когда никто тебя не ждёт
Тебя - никто не любит
Любой умрёт ,
Точнее нелюбовь погубит.


А в те прекрасные года, 
В деревне у большой дороги ,
Стаяла хата , в окнах свет  .
А у небе месяц зіхацеў ,
Туман ложился спаць ,
На многоцветных тех болотах.

Там маладзiчка прыгажунькаю жыве ,
I немаўлЯтка , родная крывінка
Усё , і всё ! Яна !  ДзяўчЫнка .
Колiсь ад гэтуль час пачаў свой крок .               
І немаўлЯтка , божАя – іскрынка ,
ЗагОрнутае ў матчыну хусцінку.


Глядзела у шыбы чорных вокнаў,
Мауклiвых зорак карагод ,
I бачыць - рух - у цемры вёскі,
Нямотаю адкрыўся рот !
               

 - Лю-лі- лю-лі  - Божа..Божа...
   СмАчна малачко  мАтчынай цыцкі.
Яны Аблокі  цукрА для яго.
Цёплыя , духмяные , а іх кранУць,
АпынУцца , дЫхаць і заснуць .

Сілы нЯбёсаў - радасць святла!
Спі - мой сынкa …
Матчыны рукі ,  калыска твая.
 -Лю-лю-шкі  ..  лю-лі…
  Спі мой сыночак , спі дзiця.
  Ходзіць, ходзіць у лесе , .
  Жудасна  - страшэнны воўк!
  Цап , а там цябе няма.
  Ты пад матчыным сардЭнькам.


Зямля душой cагрЭтая.
Поўня , ні шоргату, ні  гука.
А ноччу-  да калыскі - маці -
Чаго злякалася ,трэба спаці.
Лю-люшкі люлі .


Ночка  летняя - карОтка ,
Як  усяго адно жыццё
Але  бяздОннае ,
І вечнае каханне ,
На усё  жыцце  , і надалей...
Бясконцае яно.
         
                *
Эхом  полночь лишь пробила,
На окраине села ,
Из разверзшейся могилы
Серый волк , в обрывках шерсти
Из последней волчьей силы
Стал наружу вылезать!

Голубой и желтый свет,
В  полутьме ночи    блестит ,
И искрят кресты и камни,
И в лучах луны печальной ,
Человека и гадюки
Стал он облик принимать
Силы сильные не знают -
Кем на свете лучше стать


Пахнут скрюченные руки
Холодом земли сырой.
Дырочки на небе звёзд
И в руках тех облик розы ,
Опечаленные слёзы ,
На  бутоне том – блестят
Через лес идёт дорога -
Вдоль погоста - вдоль реки.
Как обугленные сосны ,
Думы тяжки и страшны
Гроба нет  - лишь саван белый,
Тленом тронутые члены,
Человеческие гены
В волчьей той крови не спят.

Лес тот полон приведений,
Милых на лицо людей.
Все , на памятниках , лица.
Сладко им в могилах спится .
И понять они не могут,
Безразличны им несчастья.
Он понять - никак не может,
Что  уже не в этой власти.

Для чаго на свет падняўся
Пахавалі   не таго

Ён  прыйшоў на гэты свет
Каб лічыць  усе памылкі.

Бо  нікога не забіў.
Можа толька ..што любіў.
Але гэта шкода – марна.
Бо Гасподзь яе згубіў.

Плота лічачы штакеты,
Рушыў ён па цемры гэтай

                *

Лишь он к двери подошёл,
Дверь ему она открыла.

Мы шукаем шмат  гадоў,
 Дзе  згубілася Любоў

-    Ты такая прыгажуня
     Рукі мяккія  , і  косы
     Маці боская – імша
     Бульбачкай твой нос курносы
     І празрыстая душа
     Можа ты мая часцІнка
     Палавінка ты мая

Як сказау ён  так,  дзяўчына,
Страціў волю , ледзь жывая,
Адступіла моўчкі  ў сені ,
І ,  прысеўшы на услон,
ДЫхала ад страху ледзь –ві  .

Ён падскОчыў – задрыжАў,
Ён схапіў яе за скроні,
Стаў её вусны цалаваць,
Паваліўся на калені,
Стаў лізаць ен ёй далоні,
Дзікім голасам стагнаць

Тут яна яму сказала :

 - Што ты робіш , я выЯва,
   ЧалавЕчай , Божай суці .
   Ты - ж - страшЭнная пачвара,
   Узор твой поўны бруднай муці.

Ён шаптаў, што ледзь чуваць:

-  ЗапалІ свЯтло ў хаце
   І аблІ мяне вадой
   Пакажы мне абразЫ
   Топні маленькай нагой
   Прыкажы - ідзі смярдзючы

Хоць ен быў страшнЫ і гІдкі,
На каханне спадзяваўся,
А цяпер – пералякаўся,
Бо люблю ,сказаць баяўся.
Не , не цемра спакусіла,
Светла . Сонейка хутчэй…

БачыЎшы ,  як ён злякаЎся,
А янА – ўжо у вОчках  счасце ,
Мовіла сваей  ўласцю.

 - Хутка , хутка рассвіце.
   Так ідзе у жыцці с прадвека.
   Або  стану ня жывою
   Ці   ты станеш чалавекам      

Тут і ісціну дадала :
  - Бачых  кУзню ва дварЭ?
    Там сядзьць у цішы Макоша,
    І маю судзьбу пляцЕ.
    Калі ёй ты да спадОбы,
    Я табе дарую волю,
    Нараджу табе дзіця ,
    Как забіць тваю прыроду.

  -  Што ты , што ты !  Я ня чорт
     Маё – сціплае   каханне!
     Не гандлюе   сумным лёсам…

  -  Бачу я , твая душа ,
     Не так брыдка , як выЯва

   -  Так , душа мая чЫста
      Я  таму и вылез з ямы
      А спакУса - та ад лЁса.
    
МЕсячык наперавЕс,
Ўзлягае Ўздоўж нябЕс   
   
Тут Макоша ім крычыць:

Як пачула!?  І  уся - пры чым?:
   
    - Ў лёсе справа , сіла Ў ім               
      Дай яму - ты - малака ,
      То , што пье тваё дзіця.

Не паспела адпіхнуць.
 Ён да цыцкі прылажыўся 
Ў  ту гадзіну - ізмяніўся.

Стаў бялесы і курносы.
І агеньчыкі ў вачах
Вось якая ты дзяучына
Божы смак!

Утро . Раніца. Узыход
У колыскі - Маці – Свет
Будзе  счасце  пільнаваць
Бо няма калі  ёй спаць.


 Вось Таму  - жывыя мы
Што пільнуе- Любоў Света
 А самотны ?  Тут выява …
Божа спіць - паўно  из*яна.
Схопіць у рэшце - рэшт -  Каханне
У Яе аставіць волі
Вось таму жывыя мы               
 І  ня  згiнем мы ніколі

          Макоша - белорусская богиня судьбы