Галактион. Домино

Светлой памяти моей мамы посвящается....

Зайду во дворец.
Святой, ниц пади!
Увитый плющом,
под страхом повергнутых стен.
напомнил дворец этот мне могилу, навеки проклятую,
где мертвые скачут на призрачных мифах конях
в каретах мистических судеб
и воздух наполнили смертью они...
здесь старец, затворника жизнью прожив, пережил долголетье свое
Кем был он?
Неведомо имя его никому.
В бессмертии снадобий, в тысячах страстных молитв
Искал он Владения счастья
и в вечном волнении тайны горел.
как тени ветров пред глазами его всеночно вставали
остывшие бледные жены,
горящих свечей и писаний проклятья, и мольбы,
и в плаче своем, они причитали, зрачками вращая безумно,
В грехе воспевали
О, гнев! О, желание битвы!
И мною любимые тени так часто мелькали
Здесь.

Прозрели глаза вдруг внезапно мои!
Пред взором предстало жилище таинственных судеб!
Как вызвать желание в мертвой душе?
Лишь имя чужое я слышу.
Терзание - жизнь без тебя.
О секрет домино!
И время не в силах помочь - лишь красные маски.
Их тысячи, тысячи масок!
И прежнее небо мое показалось
Огромно великим!
Как тени, прозрачной руки искал я глазами.
Глазами в сединах морщин...
И в тихом цветении радуги все отражалось,
сверкая в стремлении диком.

Святой, пади ниц!
Увитый плющом,
под страхом повергнутых стен,
напомнил дворец  мне могилу, навеки проклятую,
где мертвые скачут на призрачных мифах конях
в каретах мистических судеб
и воздух наполнили смертью они...

О сказок белесый туман,
Зажженных лампад ореол,
О терпкая дрожь на ресницах твоих -
Я слышу -
Сокрытая тайна цветка в твоем голосе женском
И влажного снега бесцветный налет
Бледнеет в холодном холсте полотна
Во мрак бездны глаз твоих,
Радуя ласкою жизни,
Как песня немая в враждебном кружении снежном.

Да, знаю - от холода лютого до очертаний ступней -
Велик я!
Бесстрашные искры Ему поднесу,
в усердии таинства крылья мои не раскрошатся
И лилии пальцев моих в стеблях стихов не износятся
под печатью времен
побеги трав молодых в разломе весны
Я видел, как тени сиротства.

Святой, ниц пади!
Увитый плющом,
под страхом повергнутых стен.
напомнил дворец  мне могилу, навеки проклятую,
где мертвые скачут на призрачных мифах конях
в каретах мистических судеб
и воздух наполнили смертью они...
и слышалось в залах
Домино!
Домино!
Явись  Домино!


Перевод Лана Авидзба-Заалишвили
26 марта 2017 год


Рецензии
შევდივართ სასახლეში.
წმინდაო, დამიცევ! სუროში, საშიშრად მივარდნილ კედლებით
ეს სახლი მაგონებს დაწყევლილ სამარეს:
აქ მკვდრები დაქრიან ზღაპრული რაშებით და ბედის ეტლებით,
ჰაერი სიკვდილით დაფარეს…
განდეგილ ცხოვრებით დღეგრძელი მოხუცი
ცხოვრობდა აქ ერთ დროს,
ვინ იყო? სახელი არავინ იცოდა.
ათასგვარ წამლით და შელოცვით ეძებდა ბედნიერ სამკვიდროს
და მუდამ ფარული ღელვებით იწვოდა…
მის თვალწინ ქარივით დგებოდნენ ყოველღამ ფერმკრთალი ქალები.
სანთლების, წიგნების წყევლა და ვედრება!
ისინი ტიროდნენ, ისინი რეკავდნენ თვალების რკალებით.
რისხვა! ამხედრება!
აქ ხშირად ვხედავდი საყვარელ აჩრდილებს:

უეცარი გახელა, საოცარი შენობა,
როგორ მოვანდომინო.
მესმის უცხო სახელი, მტანჯავს მე უშენობა,
იდუმალი დომინო!
არაფერი ეშველა: ნიღაბები წითელი,
ნიღაბები ათასი!
მაგრამ მე მომეჩვენა ჩემი ცა უწინდელი
უფრო უდიადესი.
ლანდად სჩანდა ხელები და გეძებდი თვალებით,
დაღალული თვალებით!
რეკდნენ ცისარტყელები ფერის ჩუმი ცვალებით
და მძაფრი გამალებით.

წმინდაო, დამიცევ! სუროში საშიშრად მივრადნილ კედლებით
ეს სახლი მაგონებს დაწყევლილ სამარეს:
აქ მკვდრები დაქრიან ზღაპრული რაშებით და ბედის ეტლებით,
რომელთაც ჰაერი სიკვდილით დაფარეს.

თეთრი კვამლი ზღაპრების,
ამართული კანკელი.
მესმის ამ გამძაფრების
წამწამების კანკალი.
ქალთა ხმაში ფარული
ყვავილები სუროთი,
თოვლის ფერ-უმარული –
გაფითრების სურათი!
და თვალების წყვდიადი
და სიცილის ფერება –
როგორც ყრუ ბაიათი –
ფიფქით დამემტერება.
ოჰ! ვიცი: სიცივიდან
ტერფამდე ვარ დიდება!
მასთან ალებს მივიტან,
ვეტყვი… არდარიდება!
ვიცი: ფრთასაც ვერ ახებს
იდუმალად ბეჯითი,
თითების გრძელ ზამბახებს
დაჩრდილული ბეჭედი.
ლანდივით მაქვს ნახული
ბეჭდის თვალში მოლები,
მოტეხილი ზაფხული
და ოხვრის პაროლები.

წმინდაო, დამიცევ! სუროში საშიშრად მივარდნილ კედლებით
ეს სახლი მაგონებს დაწყევლილ სამარეს:
აქ მკვდრები დაქრიან ზღაპრული რაშებით და ბედის ეტლებით,
რომელთაც ჰაერი სიკვდილით დაფარეს.
დარბაზში ისმოდა:
დომინო!
დომინო!
გამოჩნდა დომინო.

Лана Авидзба-Заалишвили   26.03.2017 15:09     Заявить о нарушении