Жанчына нашага краю

   
 Жанчына нашага краю

Да паэмы Адама Міцкевіча “Гражына”
 
Змагацца за край быу надзелам  мужчыны
Усе тое не ёй ….не успрымае Гражына
Даспехі прылеглі да зграбнасці стану
-Ты будзеш ,чужынец, мячом пакараны

Іржуць ужо коні ….Наваградка плошча
Вятры над сталіцай харугві палошчуць
Вядзе за сабою у княжавым убранні
Паход на крыжацкія воўчыя  зграі

Характар няурымснай ліцвінкі-цвярдыня
З ліслівасцю мужнасць яе не астыне
Ваярства  жаночасць усе тое да месца
Аж ворагу  млосна жахліва і цесна

І бьецца яна аж за трох акружэнцау
Аддасць за радзіму не руку а сэрца
Хоць варагаў  процьма, упэунена у сіле
І меч яе клаў …. немца у кучы касіў бы

Ды рукі здранцвелі зацяжылі латы
Тут меч па зладзейску заплечны заклятых
І падае легка красуняй лябедкай
Пакінуушы поле і славы  салодкасць…..

І сення легенды жывуць аб жанчыне
Літоукай вяночкі плывуць………!
     усе ад той жа Гражыны!               
 


Літоўка-возера у Наваградскім раена Беларусі.У паэме упамінаецца слова Літэукі.Ёсць меркаванне,што магчыма на гэтым возеры пісалася паэма.