Памяць зберагла

Помню добра я дзядоу,
щто блiжэй за усiх людцоу.
Два дзяды былi Iваны,
дзед Пятрусь  i дзве Марьяны,
Зосi дзве, Антосi, а яшчы  i Манi;
цёткi: Зосi, Жэнi i Галены, Стасi,
а дзядзькi: Васiлi, Iваны i Антоны,
Мiхасi, Станiславы, Пятрусi ды Iлля -
жыць застауся за мяжой,
не прыйшоу з вайны дамоу,
з iм таксма  Станiслау -
варшавяначку за жонку узяу.
Пражываюць  унукi i дзяткi
ды сустрэчы  нашыя рэдкi.
Kалi быу савецкi час -
забаронены быу Вялiкдзень, Спас
i хрысцiць дзяцей нi-нi,
адпяваць нябошчыка нават не маглi.
Ды матуля нашай мацi – Mаня -
усiм была, як няня:
адпявала i дзяцей з вады хрысцiла
i да самай смерцi,  Бога за усiх  малiла.
Дзеда звалi  (бацька мацi) Iван - шкляр,
пэуна, ладзiу ён са шклом
i быу ладненькiм майстаром,
а пячнiк такi лiхi - аб  якiм ты толькi мар
ды,  не знойдзеш з лiхтаром -
людзi помнiлi яго з цяплом.
Дзед давыдчык быу Пятрусь (бацькi тата) залатыя рукi мау
i сыноу сваiх ен паувучау.
Збудавалi, мабыць, горад  за жыццё,
бо маглi рабiць усё:
хаты, вiранды i  хлявы, мэблю, печы, розны рэчы,
што патрэбны у двары й ля печы.
Многа ездзiлi яны -
баччу й  сення дзедавы i бацькавы хаты.
Вось бабуля, Зося, мацi тата,  –
колькi помню, на кулях хадзiла,
бо з нагамi усе хварэла.
Цёткi – гэта майстры на усе рукi:
пралi, ткалi, шылi, вышывалi ды вязалi,
смакi дзецям выпякалi: ружы, хрущчкi i булкi,
а яшчэ пяклi i птахi  у вясну цi на Калядкi.
Калi родныя збiралiся  усе -
дык спявалi па чарзе,
а часцей дык - разам, быццам, слухау салау`я -
от спявала, мiлая радня.
На Купалле усе збiралiся мы на раку:
Купалiначку вiталi ды вянкi пускалi.
Нашы родныя бацькi, быццам хлопцы малады,
так сягалi праз кастры  -
дзе таам маладым - iм жа цяжка нават паднiмаць руку.
Ах, як танчылi яны, мабыць, школа тут была?
Не, гэта ж  вёска так раней жыла.
Ды зрадзела ты, мая радня -
толькi памяць  усiх вас зберагла.