не да спадобы
Табе зноў мае вершы.
і ніколі не падабаліся.
ведаеш, Ты зусім не першы,
аб каго мае рыфмы ламаліся,
з кім лялечныя радочкі
чокаліся і сустракаліся.
сустракаліся, каб баязліва
ў новую форму рэціравАцца,
у нейкае пАлева
ці палІва,
якой хочацца акрыляцца.
з якой марыцца
рымнай гліцай
уварвацца і шчыра любіцца
ўзімку.
БЫЦЬ з Табой, а не зноў УЯЎЛЯЦЬ,
як ідзем у абдымку...
АЛЕ
...нейкае яць
у сучаснасць падзей імкнецца.
Эй, яць, да пабачэння!
Перашкаджаеш ты нам сустрэцца.
квіта! будзе!
зноў наперад збягаю шукацца
й за сабой замятаю сляды.
досі з азъ-ам звановым гуляцца.
яць не стане прычынай бяды.
годзе мацаць глухое єсць.
ведаеш,
камусь я ж хачу падабацца.
няхай гэта будзеш Ты,
а не нейкае жэсць.
ты ты ты ты
© Copyright: Аляксандра Фагот, 2017
Свидетельство о публикации №117031400701
Свидетельство о публикации №117031400701
Рецензии