Люсі
Росны ланцужок дрыжыць майго лёсу
там ля дзедавай мяжы пад адкосам,
дзе сівыя туманы – мае продкі
сцерагуць яго з вайны, як сіротку.
Дзе ў хатах ні душы, цемра -злодзей,
як аслеплы шыбуршыць у завуголлі.
Там аб комін, як той кот, месяц трэцца.
З лазні выйшаў дух, а пот, нібы срэбра
ў вокнах усё - такі блішчыць ланцужковы.
Можа гэта ў начы таты споведзь?
Можа некалі і мне давядзецца
светлай кропляй на акне крануць сэрца?
Ланцужок
© Copyright: Станислав Маевский, 2017
Свидетельство о публикации №117031211528
Свидетельство о публикации №117031211528
Рецензии