І што засталося з таго, што было?
І было ці то самае нешта,
Што горш для мяне, чым яд
Нават самай атрутнай змеі?
Я адкажу на гэта - да, а ты - не.
Ці думаў ты пра мяне?
Сумаваў ці па мне тады,
Калі была я там, у маём пекле,
У чужым месцы для майго сэрца?
Пакуль я пісала, надышла вясна
З найлюбым пахам лісця.
У душы ў мяне - пустата,
А на сэрцы - занадта прыкметная чысціня.
Я сцёрла ўсё, што магла,
Усё, да чаго магла дацягнуцца...
І ведаеш, мне палягчэла,
Я змагла ад ўсяго адвярнуцца.
І ў тым ліку...
Ад асаблівага і так патрэбнага мне цябе.
У душы маёй - пустата
© Copyright: Неудачный Клевер, 2017
Свидетельство о публикации №117030505053
Свидетельство о публикации №117030505053
Рецензии