* * *
Я хочу уліцца ў цябе струменямі,
Працяўшы наскрозь, агарнуўшы наўкол.
Сустрэцца аднойчы ў прызначанай браме,
Крануўшы нясьмела мармуравы дол.
Я мушу адбіцца ў лёсе праменьнем,
Нязгаданным неяк у тым гушчары,
Адмовіцца й адцурацца сумненьняў.
Калі ўжо пасьці, то дык да гары!..
Я крочу няўпэўнена, але наўмысна.
Ці побач надзея – сьляпы павадыр?
А памяць хавае пяшчотныя рысы...
Зацягвай хутчэй непазьбежны мой вір.
15.02.2001г.
Р.S. У гэтым нейкая недарэчнасьць –
Мая спрадвечная супярэчнасьць.
Я хочу...
© Copyright: Ирина Дарьина, 2017
Свидетельство о публикации №117030408112
Свидетельство о публикации №117030408112
Рецензии
